WAITING GAME

— Nie, to ty mnie posłuchaj! — Stanowczy głos Hermiony rozniósł się w obszernym pomieszczeniu. — Wiesz, jak ja się poczułam? — Pochyliła się w stronę chłopaka i wysyczała, cedząc powoli każdą literkę — Jakbyś się mnie wstydził. — Przymknęła oczy i wzięła płytki wdech. — Miałeś swoją szansę, spieprzyłeś. To koniec, odchodzę. — Machnęła różdżką po raz ostatni, by zamknąć torbę. — Po resztę rzeczy kogoś przyślę.

— Hermiona, zostań, wszystko ci wytłumaczę. — Draco warknął, pozbywając się resztek dumy. — Daj mi ostatnią szansę, dosłownie pięć minut. — Spojrzał w jej czekoladowe oczy, szukając choć odrobiny szansy na to, by zatrzymać dziewczynę. — Brunetka parsknęła.

— Wiesz, ile razy już to słyszałam? Nie wierzę ci. Straciłeś wszystko, co miałeś, całe moje zaufanie. — Uśmiechnęła się smutno i przycisnęła swe malinowe usta do bladego policzka chłopaka. — Będę tęsknić, Draco. — Malfoy wciągnął powietrze, chcąc jak najdłużej zapamiętać jej zapach. Zniknęła, nie pozostawiając mu nawet chwili na pożegnanie.

0o0o0o0

Upuszczona torba z głuchym świstem upadła na ziemię. Z oczu Hermiony spływała łza za łzą. Brunetka wpatrywała się w roztaczający się przed nią krajobraz. Sama nie wiedziała, czemu tak właściwie się tu przeniosła, jednak odgłos morskich fal od zawsze ją uspakajał. Podniosła rękę i rozpuściła włosy, które poruszane wiatrem od razu zaczęły gwałtownie się plątać. Dziewczyna zrobiła krok do przodu i przymknęła oczy. Wypuściła powietrze z ust i powoli opuściła głowę w dół. Stała na skraju klifu, patrząc na roztrzaskujące się o skały fale. Wychyliła się delikatnie. W tym samym czasie jej ciało przebiegł gwałtowny dreszcz, który sprawił, że się zachwiała. Zrobiła krok do tyłu i roześmiała się histerycznie. Upadła na kolana, nadal się śmiejąc. To wszystko wydawało się być surrealistyczne. Przegryzła wargę, z której po chwili zaczęły wypływać małe krople krwi. Każde słowo, każda obietnica, każda wspólna chwila, wszystko, co razem przeżyli, każdy, nawet najmniejszy moment zdawał się być jednym wielkim kłamstwem. Czuła, jakby ktoś wyciął z jej życia pół roku. Zachłysnęła się powietrzem, wspominając.

Miała dość, była już zmęczona. Wykończona udawaniem, że wszystko jest dobrze, że jest szczęśliwa, że nie pragnie innego życia. Nie wiedziała, kogo ona jeszcze chciała oszukać. Samą siebie? Może tak, nie wiedziała. Pogubiła się, nie dawała sobie rady z własnym życiem. Po raz kolejny naszła ją myśl, jakim cudem tak długo wytrzymała, co dało jej siłę. Uśmiechnęła się mimowolnie i przyłożyła bezwładną rękę do płaskiego brzucha. Przez chwilę się cieszyła, naprawdę się cieszyła, że będzie miała dziecko, ale wiedziała, że sama nie da sobie rady. Westchnęła. Na miejscu tego malucha wolałaby nie mieć takiej matki jak ona.

Czuła się słaba.

Była słaba.

— Tata nas kocha, wiesz? Tylko nie umie wybrać tego, co powinno być dla niego najważniejsze. — Z jej oczy pociekły kolejne łzy. Była tylko jedna rzecz, którą mogła w tej chwili zrobić. Podniosła się niezgrabnie i spojrzała przed siebie. Była opanowana. Czuła, że nareszcie znalazła rozwiązanie swoich problemów. Zrobiła krok w przód i przechyliła głowę na prawą stronę. Ostatni wdech. Podniosła nogą i przesunęła się do przodu, w nicość.