W CIEMNO I

Dla Rose Breavic i OwlShadow, jako bardzo spóźniony prezent urodzinowy – 

wszystkiego najlepszego!

Dla mojej kochanej Caroline Malfoy – dziękuję za wszystko.

– Nawet nie próbuj mnie powstrzymywać – moja najlepsza przyjaciółka nie może przyjść na mój ślub sama – już ja tego dopilnuję! – Ginny uniosła wysoko podbródek, splotła ręce na piersiach i spojrzała wyzywająco na swojego przyszłego małżonka. Brunet zmieszał się.

– Ginny, skarbie, to chyba nie jest najlepszy pomysł – próbowałaś już tyle razy. Pamiętasz, co obiecałaś Hermionie? Że już nigdy nie będziesz jej „pomagała” znaleźć partnera.

– Ale... – Zanim zdążyła powiedzieć coś na poparcie swojego pomysłu, Blaise przerwał jej.

– Ale? Musisz w końcu pogodzić się z tym, że żaden z twoich kandydatów nie był dla Hermiony odpowiedni. Umawiając ją na randki ze wszystkimi swoimi znajomymi, tylko ją denerwujesz, a ona jest niestety zbyt dobrze wychowana, żeby ci to powiedzieć wprost. Musisz dać jej wolną rękę, poradzi sobie sama. – Zrezygnowana dziewczyna z jękiem opadła na fotel.

– Czy to takie dziwne, że się o nią martwię? Zawsze myślałam, że to ona pierwsza się zakocha, pierwsza wyjdzie za mąż, pierwsza będzie miała dzieci... – Blaise zmarszczył czoło i pytająco spojrzał w kierunku jej brzucha. Rudowłosa widząc, gdzie pada jego wzrok uśmiechnęła się i od razu sprostowała. – Wybacz, tak tylko mi się powiedziało. – Westchnęła. – Szkoda, że nie wyszło jej z Ronem. – Zacisnęła drobne pięści i niemal warknęła. – Ale to nie jej wina, że mój brat jest takim dupkiem i ją zdradzał. Nie mam pojęcia, co takiego widzi w Lavender. – Imię dawnej koleżanki wypowiedziała z taką ilością jadu, że chłopak, aż się wzdrygnął. – A ja go jeszcze zachęcałam do współpracy z nią... – Były Ślizgon dla swojego własnego dobra postanowił tego nie komentować. Dziewczyna zamknęła oczy i ponownie zmarszczyła czoło, gorączkowo się nad czymś zastanawiając. Po chwili na jej twarzy uformował się nieśmiały uśmiech. – Blaise, kochanie, czy Draco ma już partnerkę na nasz ślub? – Brunet zmrużył oczy.

– Nie, tego, co wiem, to nie ma. Ginny, co ty kombinujesz? – Dziewczyna delikatnie się zarumieniła.

– Och, nic takiego. Pomyślałam sobie tylko, że skoro ani Hermiona, ani on nie mają pary, to mogliby przyjść razem.

– Ale oni się nie znoszą! – Kobieta spojrzała na niego niezrozumiałym wzrokiem.

– Przecież mają jeszcze miesiąc i mnie nie obchodzi, jak to zrobią, ale mają się zacząć przynajmniej tolerować. Mam dość ich ciągłych kłótni. To mój ślub i wszystko ma być idealne! – Brunet westchnął. Od chwili, w której poznał Ginny, wiedział, że jest najbardziej upartą osobą, z jaką kiedykolwiek miał styczność. Nawet Draco wolał z nią nie zadzierać. Blaise zdawał sobie sprawę, że nie wybije jej tego pomysłu z głowy – co najwyżej mógł próbować ją zniechęcić. Uśmiechnął się perfidnie.

– Rób, co chcesz – ja ci nie będę przeszkadzał, tylko mnie w to nie mieszaj. No, i oczywiście ty sama im o tym powiesz. Jestem tylko ciekaw, jak ich przekonasz. – Ginny wyszczerzyła się.

– A kto powiedział, że oni będą o tym wiedzieć?

– Co masz na myśli?

– Zobaczysz – mruknęła pod nosem i ruszyła w stronę sypialni.

0o0o0o0

Hermiona niemal z trzaskiem zamknęła swojego laptopa. Uwielbiała mugolskie wynalazki, a sprzęty elektroniczne i samochody należały do jej faworytów. Zazwyczaj wyciszały ją, przypominając chwile spędzone w niemagicznym świecie, a także ułatwiały jej pracę. Zazwyczaj. Westchnęła. Ten dzień nie należał do najlepszych, a to wszystko przez jej szefową, redaktor naczelną 'Proroka Codziennego' i jednocześnie jedną z najbardziej znienawidzonych osób przez byłą Gryfonkę. Granger zacisnęła zęby i po raz kolejny, tego popołudnia, powróciła do sytuacji sprzed kilku godzin.

Hermiona odepchnęła fotel od biurka i wyciągnęła leniwie ręce do góry, przeciągając się. Wstała i podeszła do okna, z którego miała idealny widok na panoramę Londynu. Widziała bawiące się w parku dzieci, kobiety z zakupami, zabieganych biznesmanów, zagubionych turystów. Każdego dnia obrazek się trochę zmieniał, ale zazwyczaj wszystko było podobne. Brunetka lubiła to obserwować. Miała wrażenie, że to jedne z takich chwil, które na pierwszy rzut oka wydawały się zwyczajne, jednak zostawały w pamięci na wiele lat. Wzięła do ręki telefon i wcisnęła kilka klawiszy.

– Joanne, mam przerwę, od teraz nie ma mnie dla nikogo. Mogłabyś mi przynieść kawę i jakąś sałatkę? 

– Oczywiście, Hermiono. Dzwoniła Vanessa i prosiła żebyś jednak zajrzała dziś do niej na chwilkę. Podobno chodzi o coś ważnego.

– Dziękuję, już do niej idę. – Rozłączyła się. Odkąd Joanne została jej asystentką, Granger miała o wiele więcej czasu dla siebie. Dodatkowo dziewczyna okazała się bardzo sympatyczna i szybko znalazły wspólny język. Hermiona odeszła od okna i wzięła z fotela swoją marynarkę. Delikatnie wygładziła spódnicę, przejechała palcami po długich włosach i stanęła przed kominkiem. Nienawidziła spotkań ze swoją szefową. Kobieta od kilku lat robiła wszystko, co mogła, by utrudnić jej pracę w redakcji – na szczęście nie mogła jej wyrzucić, ponieważ Hermiona była zbyt dobrą dziennikarką, by móc pozwolić sobie na jej stratę, a na dodatek spotkałaby się z protestem zarządu, który po cichu liczył na to, że Granger w końcu zostanie szefową redakcji. Brunetka chwyciła w dłoń trochę magicznego proszku i wrzuciła go do ognia. Weszła w zielone płomienie i wyraźnie powiedziała – Gabinet Vanessy Brown. –Po chwili wyłoniła się w kominku swojej szefowej, która na jej widok skrzywiła się prawie niedostrzegalnie, a potem podniosła się z fotela i wskazała ręką kanapę, stojącą w rogu pomieszczenia.

– Witaj, Granger. – Obie kobiety usiadły. – Wybacz, że zabieram ci przerwę, ale mamy mały problem. – Uśmiechnęła się sztucznie, upewniła się, że brunetka jej słucha i kontynuowała. – Wiem, że dawno nie miałaś urlopu i powinnam zgłosić się do ciebie wcześniej, ale sama dowiedziałam się przed chwilą. – Na pewno słyszałaś o nowym dyrektorze Św. Munga. Szpital wyprawia dzisiaj bal, na którym ma zdradzić jego nazwisko. Nasza gazeta, dzięki mnie, jako jedyna otrzymała zaproszenie na tę imprezę, ale niestety Kate, która miała się tam udać, zachorowała. Przykro mi, mam nadzieję, że nie masz żadnych planów na wieczór – zastąpisz ją. – Podała jej białą kopertę. – Tu masz wszystkie informacje. Najpóźniej do jutrzejszego popołudnia chcę mieć relację z imprezy. – Nie dając jej dojść do słowa, uśmiechnęła się złośliwie i spojrzała na nią znacząco, dając tym samym sygnał, że zakończyła rozmowę. Granger pożegnała się i z wysoko uniesioną głową opuściła gabinet. Dopiero za drzwiami dała upust swojej złości.

– Co za koszmarna małpa! – W odpowiedzi usłyszała wesoły śmiech. Odwróciła się i ujrzała Lunę, która pracowała w tej samej redakcji.

– Znów ci dopiekła?

– Tak, właśnie się dowiedziałam, że mam plany na wieczór. Mój pierwszy wolny piątkowy wieczór odkąd ona tu pracuje, spędzę na balu w Mungu. – Niemal warknęła.

– To ty masz zastąpić Kate? — Blondynka zmarszczyła czoło. – Współczuję, czeka cię długa noc – kazała ci na jutro napisać relację, prawda?

– Tak. Przepraszam cię, ale jeśli mam się tam pojawić, muszę dokończyć kilka rzeczy. – Uściskała Lunę i stukając głośno szpilkami, ruszyła w stronę swojego gabinetu. Już ona pokaże Vanessie, co to znaczy zadzierać z Hermioną Granger!

Hermiona wypuściła ze świstem powietrze, a potem chwyciła różdżkę i wymruczała pod nosem kilka zaklęć, by po chwili po gabinecie zaczęły latać jej rzeczy, zmierzające do torby. Machnęła różdżkę raz jeszcze i usatysfakcjonowana teleportowała się do domu.

0o0o0o0

Hermiona odłożyła krwistoczerwoną szminkę na toaletkę i przejrzała się w lustrze. Wciąż dziwiła się, jak bardzo zmienił się jej wygląd, odkąd rozstała się z Ronaldem. Zaczęła interesować się modą, stała się bardziej pewna siebie. Musiała to przyznać – wyglądała niesamowicie. Delikatnie opalona twarz, podkreślone czernią czekoladowe oczy, wyraźnie wydłużone rzęsy, czerwone usta i dopełniające całości, upięte w wysoki kucyk, włosy. Sięgnęła po flakon ulubionych perfum i psiknęła na siebie odrobinę. Wstała i przeszła przez garderobę, prosto do ogromnej szafy. Rozsunęła drzwiczki i zlustrowała zawartość. Zmrużyła oczy, a potem wyjęła prostą, beżową sukienkę do połowy uda. Z szafy obok wyciągnęła szpilki oraz kopertówkę i zaczęła się ubierać. Skoro musi tam iść, to przynajmniej będzie dobrze wyglądać.

0o0o0o0

Draco uśmiechnął się do swojego lustrzanego odbicia. Wszystko zaczęło mu się w życiu układać – jego nazwisko zostało oczyszczone z wszelkich zarzutów, dostał stanowisko dyrektora w jednym z najważniejszych szpitali na świecie – Św. Mungu, miał przyjaciół, pieniądze, każdą kobietę, której zapragnął – czego chcieć więcej? Westchnął. Musiał przyznać, że w końcu nadszedł moment, w którym zapragnął stabilizacji. Nawet jego najlepszy przyjaciel – do niedawna łamacz wszystkich kobiecych serc, Blaise, znalazł sobie partnerkę, z którą najwyraźniej był szczęśliwy i szykował się już do ślubu. Ginny Weasley – przyszła pani Zabini – okazała się nie być taka zła, jak ją sobie wcześniej wyobrażał i Draco nawet ją polubił. Co innego jej przyjaciółka – Hermiona Granger. Mimo upływu lat, nadal była nudna, a przy tym zarozumiała. Na jego szczęście nie przepadała – dość delikatne określenie – za nim, więc unikali się wzajemnie, jak tylko mogli. Malfoy zmarszczył czoło – nie widział jej już przynajmniej półtora roku, co było nie lada osiągnięciem – w końcu mieli wspólnych przyjaciół. Tak, wspólnych – nawet Blaise odczuwał jakąś dziwną słabość w stosunku do Granger, czego Draco nie mógł w żaden sposób zrozumieć, ale dopóki nie był zmuszony do przebywania z nią w jednym miejscu, było mu to obojętne. Potrząsnął głową – za chwilę wydarzy się jeden z najlepszych momentów w jego życiu, a on myśli o Granger. Wzdrygnął się delikatnie, roztrzepał niedbałym ruchem włosy i wyszedł z łazienki.

0o0o0o0

Hermiona weszła do przeszklonej windy i wcisnęła guzik z numerkiem najwyższego piętra. Wypuściła ze świstem powietrze i wbiła wzrok w panoramę miasta, widoczną doskonale z tej wysokości. Powoli zaczynały do niej dochodzić pierwsze dźwięki z imprezy. Zacisnęła zęby i zamknęła oczy. Spokojnie, Hermiono, posiedzisz tam tylko dwie-trzy godziny, zbierzesz odpowiedni materiał i znikniesz niezauważona. A potem pokażesz Vanessie, jak dobrą dziennikarką jesteś. Otworzyła oczy i przeklęła pod nosem, z powrotem kierując spojrzenie na rozświetlony Londyn. 3 piętra... 2... 1. Wyprostowała się, uniosła wysoko podbródek i uformowała delikatny uśmiech. Głęboki wdech. Stop.