TRAITÉ

                                                               (muzyka)

Uniosła kieliszek wypełniony czerwonym winem i upiła odrobinę. Oparła się o kamienną kolumnę, przy której stała, i odwróciła wzrok od okna. Wpatrywała się w nie niemal cały czas, mając złudną nadzieję, że w końcu zobaczy coś innego niż las ciągnący się przez wiele kilometrów od domu, w którym się znajdowała. Spojrzała z obrzydzeniem na butelkę alkoholu stojącą w kącie pokoju i – jakby machinalnie – wzięła z kieliszka kolejny łyk. To się powoli robiło nużące.

Odepchnęła się od chłodnego marmuru, czując zimno ogarniające jej ciało, i stanęła przed potężnym kominkiem, który, jak mniemała, miał za zadanie ocieplać wygląd pomieszczenia. W milczeniu wpatrywała się w ogień.

Włamała się do Departamentu Tajemnic. Z jednej strony nie była to awykonalna rzecz, jednak z drugiej wymagała sporej rozwagi. Och, oczywiście nie była to byle jak przeprowadzona akcja. Jako że przez całe życie była perfekcjonistką, ten plan również został dokładnie przemyślany, a każdy szczegół opracowany tak, że praktycznie nie było ani jednego elementu, który mógłby zawieść. A jednak. Nie przewidziała tylko jednego – departament powinien być pusty. A nie był.

Dalej nie miała pojęcia, co w samym środku nocy, w miejscu jednej z najlepiej pilnowanych stref Ministerstwa, robił Malfoy. Po prostu nagle pojawił się na środku atrium. Wciąż nie mogła wyrzucić z głowy spojrzenia, jakim ją obdarzył – jakby był nią rozczarowany. Nie żeby zamierzał się jej tłumaczyć – kiedy już chciała rzucić pierwsze zaklęcie, on podszedł do niej, chwycił za ramię i teleportował do Malfoy Manor. Tak po prostu.

Wiedział, po co tam poszła.

I mógł jej pomóc.
Lub wydać.

Odwróciła się natychmiast, gdy tylko usłyszała ciche kroki. Wojna ukształtowała w niej odruchy. Bez słowa patrzyła na niego, gdy podchodził do wbudowanego w ścianę barku i wyjmował butelkę wieloletniej whisky. Oczywiście najlepszej, bo w końcu był w stanie wiele zapłacić. Milczała, gdy przelewał ją do dwóch szklanych naczyń. Milczała, gdy podchodził do niej i z delikatnym szarpnięciem wyjmował z jej dłoni kieliszek, zamieniając go na szklankę z mocniejszym alkoholem. Wypiła bez najmniejszego zawahania.

Ich niema gra wstępna kosztowała ją wiele opanowania, a ono było przecież jej teraz tak bardzo potrzebne. On to rozumiał. Nie mówił nic, jakby nie wymagając od niej niczego. A ona nie zamierzała mu pokazać, jak bardzo dezorientuje ją jego zachowanie. Gdy napełniał kolejną szklankę koniakiem, była mu niemal wdzięczna. I ciągle czekała.

– Proponuję ci układ.

0o0o0o0

Na początek zapraszam Was na bloga OwlShadow (link) – stworzyła absolutnie niesamowitą historię.

Uszanujcie też, proszę, moją pracę i skomentujcie – chociaż kilkoma słowami – nie ukrywam, że będzie mi łatwiej zebrać się do napisania kolejnej części, którą chciałabym dodać jeszcze w tym roku, a dodatkowo każdy komentarz pomaga mi dostrzec błędy.

Niedawno dołączyłam do ekipy na betowanie.blogspot.com – jeśli szukacie bety, to zapraszam (w ciągu kilku najbliższych dni pojawi się moja zakładka).